اینقدر همیشه بی مقدمه رفتم سر اصل مطلب که نمیدونم چجوری و از کجا شروع کنم نوشتن ...
میدونم همتون غم ته وجودتون رو گرفته و محکوم هستید به زنده موندن و زندگی کردن 🥲! اره منم همینم .
این روزای منم مثل سال‌های پیش میگذره بی مصرف و غیر مفید ! و باید بگم فرقم با پارسال اینه که قبلا تنهایی محکوم به زنده بودن و زندگی کردن بودم ولی حالا یکی رو دارم که واقعا رفیقِ ...
میشه بیاید برام بنویسید ی شرح حال کوچیک از خودتون رو ؟ هنوزم کسی به اینجا سر میزنه قبل از اینکه چراغش روشن بشه؟
چی برات بگیم؟ :)
سوال اول: تو کانال میخونی
سوال دوم: قبل روشن شدن چراغ، صادقانه من نه.
ولی تعداد کمی وب دارم ک دنبال میکنم بقیه رو انفالو کردم و خب اینم جزو اونایی ک میخونم و این معنی خوبی داره :)
توکا جان سلام؛ خیلی اتفاقی وبلاگ‌ت رو از وبلاگ‌های بروز شده پیدا کردم؛ این مطلب‌ت رو خوندم و با خودم گفتم که نباید بی‌تفاوت گذر کنم.
اینکه محکومیم به زنده بودن؛ کمی ناامید کننده‌ست. اگر علاقه به کتاب خوندن داری توصیه میکنم برای گرفتن شرح حال من کتاب انسان در جستجوی معنا از ویکتور فرانکل رو بخونی؛ محکومیم اما هیچ‌وقت برای پیدا کردن معنا در زندگی دیر نیست و من این روزها به دنبال این معنا می‌گردم.
امیدوارم که حالت خوب باشه؛ من هم روزگاری خیلی ناامید بودم اما این روزها با نوشتن سعی میکنم خودم رو تخلیه و انرژی برای ادامه دادن پیدا کنم؛ پیشنهاد میکنم تو هم بنویس و سعی کن از چیزهای کوچیک بیشتر لذت‌ببری.
بهترین‌ها رو برات ارزو میکنم.
