میدونم نوشتن ناراحتی کار درستی نیست ! اونم نوشتن از مرگ آدما !من همیشه معتقدم که نباید انرژی منفی به بقیه داد ...
ولی دلم میخواد بنویسم ! حداقل مغزم یکم آروم بشه و توجیح بشم.
امروز ی آدم خوب شهرمون فوت کرد ، ولی خیلی مردم دار بود و محترم ! با شنیدن این خبر خواب چندشب قبلم که دوشب متوالی دیدم آمد توی ذهنم ! هی با خودم میگفتم چی شد ، چجوری شد اصلا ...
درد داشت چون دردناک بود ! چون نمیتونم درک کنم دختر چهارساله وپنج ساله چجوری میخوان بدون پدر بزرگ بشند وقتی پدرشون از همه پدرا بزرگوارتر بودهِ!این دخترا نمیتونند تحمل کنن! وقتی منِ ۱۷ ساله با مرگ پدرم کنار نیومدم با اینکه پدرم خیلی چیزا رو برام فراهم کرد تا آسون زندگی کنم ولی بازم نیاز دارم به سایه اش!بازم وقتی میبینم خیلی راه ها رو باید با بابام میرفتم ولی تنهایی رفتم ! هیچ وقت روز ثبت نام دانشگاه رو یادم نمیره هی اشکامو پاک میکردم هی میریخت !
بعد از رفتن بابام ماه ها از خونمون متنفر بودم از تاریخ تولدم متنفر بودم از آذر شوم و سخت متنفر بودم ! سه سال گذشت که من درک کردم که هیچکی توی دنیا ابدی نیست ، سه سال گذشت که من واقعا متوجه شدم زندگی ارزش ناراحتی نداره ولی این آدم رفتنش ناخواسته همه رو زمین زد ! و هی درد بی پدری رو برام مرور کرد .
خدا خلقت پسر را سخت آفریده ! ولی دختر هرچقدر قوی باشه هرچقدر مستقل باشه شاید نیاز به همسر رو درخودش نبینه ولی نیاز به پدر هربار در هرقله ای از زندگی که باشه ام خفه اش میکنه ...
هرروز بیشتر از دیروز حرکت میکنم برای موفقیت دست نمیکشم !ولی همیشه آرزوم این بود قبل از پدر و مادرم بمیرم !پدرم که رفت ...
ولی هر چندسال که قرارِ عمر من باشه از خدا میخوام قبل از مامانم بمیرم !میدونم که اینم ی جور خودخواهیه ولی من از خدا همینو میخوام اونم از ته دل !
اگه این حرفای منو خوندی شرمنده که انرژی منفی دادم ! ولی هرکی که هستی درهرجایگاهی قدر پدر و مادرت رو بیشتر بدون من خودمم ادم خوبی نیستم ولی هیچی توی زندگی از قبل پیش بینی نشده !بذاریم که خاطرات خوب از همه دیگه برامون بجا بمونه ...
